ansızın esmeye başlar
fırtına eskisi bir rüzgar
taş taş üzerinde bırakmaz
yüreğimin sokaklarında
ürker, şaşırır gönlümün kuşu
boş yere sığınacak bir yuva arar...
kör karanlıktır her gece
kalleş bir kurşun gibi bekler pusuda
bu saatlerde uyanır sinsi korkular
sızar hayatımın en ücra köşelerine
sesiz bir çığlık olur isyan dilimde
yüreğimi işgal eder eşkiyalar...
ben karanlığa kursam da bütün saatleri
güneş inadına doğar her seher vakti
sensizliği hançer gibi kalbime saplar
gözlerimden akan son damla mavi
takılıp kalınca kirpiğimin ucuna
umudumun kanayan cephesi bozguna uğrar...