alacakaranlığın küskün şafağında
ürkek karanlığın beşiğinden düşercesine
mavi gecenin dalından bir yıldız kayıyor
bir aşkın fidanından koparılan dal gibi
bak..!
bir sevda öğütülüyor zaman değirmeninde...
bir kara tren çığlığında
kavrulurken yüreğim
bir yağmur damlasına karışıyor ömrüm
terketmeliyim seni...
gitmeliyim bu şehirden
seni hatırlatmayan bir yer bulmalıyım kendime
yaşanmıyor artık..
yaşanmıyor bir başka yangının küllerinde...
alacakaranlığın küskün şafağında
bütün terkedişler çöreklenmiş üstüme
içimde iliğime kemiğime işlemiş deli bir hasret
sevdamın sığmadığı yüreğim ellerimde
ve İstanbul ağlıyor gözlerimde...
şimdi koyu bir hüzünle doluyor gece
amansız bir intiharı taşırken yüreğimde
tren raylarını ıslatıyor gözlerim
açılsa da her virajım uçurumuna
sararım yaralarımı zamanın külleriyle
beni bana bırak ne olur
yollar bitti içimde...
hoşçakal canımın içi...
emanet ediyorum seni martı seslerine...
HOŞÇAKAL!!!