Her yolcu acılar bırakıyor giderken ulaşılmaza
öksüzlüğü kadar zehri de bulaşıyor öpüşünden
Düş kırımın sinsi urunda büyüyor dönüşü olmayan yol
Renksiz savrulmalarda yen içinde kalan kol
kirli kanını yüreğe akıtarak ağrıyor
yalnızlık ayazı geçiyor şairin iyi niyetinden
Biraz ötede dursa rüzgâr ısıracak gülüşünden
sevincin aydınlık bakışı cam fanusu kırıyor
İyilikçi yanım kötüsünü seçti ona sunulanlar içerisinden
Kalk git diyemiyorum yazgıma sözlerim düşüyor çıkmaza
kal diyemiyorum boyun eğişim sığınıyor kaçınılmaza
kangren ikilemlere açılan kapı kanıyor
Yine her sabah olduğu gibi şafak çatlıyor
yüzyıllık bahar aşığı şehrin adı kaçağa çıkıyor
Kendi umarsızlığını yiyip bitiriyor endişeli güz
hüzün ekşisi dökülüyor dudağından köpüksüz
gövdesinde yer açılıyor buz beyaza
ayrılık gergin duruşunda üşüyor mağrur
Işıksız yolculuk zor kazanılmış ekmek
bir elin dokunuşunu bekliyor vakur
kışkırtıcı yalnızlığı seçerek
öylesine yakın duruyor karşı konulmaza
Kırmızı diyorum hep kırmızı inadına kırmızı
Umudumu hiç yitirmedim insandan yana
hüzünlü bir şarkı sonrası gülümseme öper ilkyazı
Yenilenmiş şehir kucak açar çocuklarına
Dayanamaz sürgünlerde incinmiş sıfat
affeder bütün yanlışlarımızı
çünkü onarıcı ve devrimcidir hayat