Hem, islam dinine “çağdışı” dersin,
hem de cenâzende, imam istersin. Dünyada hidâyet vermezse mevlâ;
teneşirde, imam sana ne versin ?
Senin derdin; ne vatan, ne sakarya, ne millet,
sen; kur'ân düşmanısın, budur sendeki illet !
Hem nefsine kul olmuş, nefsini etmiş ilâh,
hem ister utanmadan, bir de allah'tan felâh.
Mal, mülk, para tutkusu, nefsine gelse de hoş;
unutma ki ey insan! tabutların içi boş.
Ömrünce secde ettin, mala mülke, paraya;
ne fark eder bir ceset, gömülse de saraya?
Şeytanla her savaşa, hiç korkusuzca varım,
insan şeytanlaşırsa, işte ondan korkarım.
Bu hayat denizinde, boğma sakın ümidi,
bu denizde kur’an’dır, insanın can simidi.
Kur'ân'a harp açmadan, hele önce bir düşün;
o'nun sahibinedir, çünkü er geç dönüşün!
Bizim yargılarımız, kurtarır sanma bizi,
bekleyelim, görelim, mahşerdeki temyizi.
Bitmez bu kan, bu hüsran, görünüyor açıkça;
dünya müslümanları, müslüman olmadıkça.