Bir kaza gününün ikindi vaktiydi, aralık ayının ikinci haftası.
yere lapa lapa, kan yağıyordu...
ve gözlerinize zincir takmadan dışarı çıkmayın diyordu, haber spikerleri...
bense hala, inatla imzamı atmaya çalışıyordum yan koltuktaki teyzenin buğusuna,
peluş bir akrabaydı kucağımdaki bacak.
hostesi çağırdım, değiştirebilir misiniz dedim,
sıkılmıştım tekrar ve tekrar izletilen günahlardan.
Her hangi bir tatil gününün kaza vaktiydi yada
kazadan dolayı tatil olmuş bir günün her hangi bir saati.
yere lapa lapa, hüzün yağıyordu...
ve bir kız vardı, kalabalığın arasında, yalnız başına annesinin ölüsüne bağıran,
hazır izin alma derdi yokken, gel şurdaki parçalardan organ adam yapalım dedim.
ters ters baktı, ellerim üşüyor dedi, anneminkilerde..
o zaman yardım et bari akli dengemi itelemeye!
Bir mahşer günün tatil vaktiydi, 66.ayın 6.haftası.
yere lapa lapa, iblis yağıyordu...
ve şeytanla rujsuz öpüşmemeyi öneriyordu, zebani dümbelekleri...
gıcıklarken boğazımı, babamın mezarıdan yediğim toprak.
köpek gibi sarhoşken, solumdan çekiştiren melekler.
yerdeki solucanlar dahi tuzlu klojen kokarken, anladım.
ölüyordum olan buydu.
Yere lapa lapa, lapa yağıyordu, tuhaf.
Ve baba mezarından toprak yemeyin diyordu, anne öğütleri...