Karşı şehrin en soğuk apartmanında otururdun
hep üşürdün sen, sen üşüdükçe ben üzülürdüm
sana sepet sepet üzüm getirirdim
her getirdiğim üzümde sen biraz daha üşürdün
öyle şeylerden bahsederdin ki
ben uzun uzun düşünürdüm
bir yandan düşünürken bir yandan üzüm toplardım sana
iplik derdin, bir iğneyi öldürmek için en güzel silah
benim derdin, bir erkeği yaşatmak için en güzel ilah!
üşürdüm...
üzümler de üşürdü elbet
en gösterişli hayatların, en cüzamlı mezarlarından topladığım.
sana sevgilim diyecektim
sana rimbaud'dan bahsedecektim
sana uzun uzun ağlayacaktım, bunu biliyordum
bunun için üşümüştüm
bunun için caddelere çıkıp bira şişeleriyle düşünmüştüm
bunun için denizlere inip, o şişeleri atıp arkalarından üzülmüştüm
bunun için her üzüm yediğinde sen, suratıma koca bir kan tükürmüştün!
Karşı şehirden ağır ağır yanıma taşınıyordun
kanıma bir suikast gibi karışıyordun
ve ben kızıyordum bu yavaşlığa, bu hayali tavşanların
sinsi dansında ki kıvraklığa
ve ben ne zaman birini sevsem ölüyordum
istisnası yok öldürüyordum ya da
kalplerine zorla ismimi saplıyordum
gözlerine zorla dudaklarımı dayıyordum, yapma dedin!
yapma tek sözcük uyandırıyorsa içinde ki intihar tarihini...
Sen, karşı şehrin en şatafatlı balolarında eğlenirken
sana yaklaşan her palyançoya saçlarını uzatıyordun
saçlarında üzüm lekesi, siyanür etkisi...
sen, karşı şehrin 90'lı güzeli
senin yaşın aşka tutmaz, hiç gelme bu şehre
artık üzümlerim yok, artık üşümüyorsun sen de
sepet kırıldı, alev aldı düşüncelerimin gerçekliği
ben de tekrar katil olmayayım diye,
makyaj yaptım bu gece!
Bu şehre, geceleri birer afrodizyak gibi yayılır
hüznün keskin çocuk kokusu ve
her caddede bir anne ağlar
her caddede yeni kesilmiş bir damarın
ağrı ile ağıt arası uğultusu
dayanamazsın sevdiğim
ne olursun gelme!
'içim' denen bu şehre...