Kurşuni bir rengi geçirmiş üstünden
Yalnızlık kalkanlı gökyüzü.
Bir şehrin yalnızlığı
Taşıdğı kalabalık kadardı.
Köysel kahırlar büyümüş,
Nüfusu arttıkça acının.
Hasat vakti inmiş sürülen gözlere.
Düş ekimi gelmiş,
Hasret eylülü bitmeden.
Ürün vermeyen yalnızlıkları biçilmiş şehrin.
Bir ömür yalnızlık biçilmiş,
Bir ömürlük ömrüne.
Şehir ,terk vaktindeydi yine.
Göçebe aşklar,göçebe hayatlar barındırmıştı,
Arka sokakta hırsız-polis oynayan çocuklarda.
Onlarda terk ettiler,
Büyüdükleri ilk anda.
Duvar diplerinde bitmiş çimler titriyordu.
-Siz kırağı dediniz,ben geceden kalma gözyaşı-
Gece boyu art arda gelen bombalarla sarsıldı şehir.
Ve yara aldı en işlek caddesinden.
İki adam kaldı yaralı caddede.
Bir şehir kaldı,yaralı caddesiyle.
Uyku tutmadı gözlerini şehrin,
Bıraktı kabuslardan aşağı.
Bu savaşta en çok yara alan:
Savaş alanı.
İki adam konaklama yerindeydi sadece,
Oysa şehir kalıcı bilmişti ikisini de.
Bekledi.
Şehir zamandı
Ve geçmiyordu,
Ne kendinden
Ne sevdiğinden.
Saatler ter döktü.
-Siz yağmur dediniz,ben şehrin gözyaşı.-
Döküldü hüznün sarıları.
Yaşandı sonbahar yüzlü bir ayrılık,
Şehrin son baharında.
Geriye kalansa iki adam.
Biri vazgeçişti,yenilişti.
Kim bilir kendine göre zaferdi.
Dedi ki ötekine:
"Ben alacağımı aldım,
Kalan topraklar senin."