İçimden mağmalar taşıyor
Sarsılırken yer küreler senin gözlerinde.
Ağlarken bir anne dizlerimde,
Enkaz yığınıdır sözlerin,
Yağmur altı ıslak kalan gözlerimde.
Dilim,
kalın ve sert iki kapak arasında sıkışmış
Bir ölüdür artık.
Gözlerim hiç durmadan tuz basıyor dudak yaralarıma.
Ve şimdi ömrümün neresi kanasa,
Ağlıyor gül kurusu renginde bir yara.
Göçmendim bilmediğim beden coğraflarında.
Gezip dolaşıp döndüm şimdilerde,
Ana rahminden kopan göbek bağıma.
Dört yanı korunaklı beyaz tenimde
Yaşıyorum kendime parya.